Zo gaaf is droogvallen op de Waddenzee.

Een droogvaltocht waarin een boot op een zandbank vaart klinkt als iets desastreus. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?  Het idee was best een beetje spannend en ik had er veel zin in. Er was vanochtend een goede wolkenlucht aanwezig dus ik had er vertrouwen in dat het naast een mooie ervaring ook mooie plaatjes zou gaan opleveren. 

Het is zeker geen straf om in Harlingen te overnachten.  Het stadje kent natuurlijk veel passanten die op doorreis zijn naar de Waddeneilanden. Wat Den Oever voor Texel is, is Harlingen voor Vlieland en Terschelling. Mocht je nog reisplannen naar de één van beide eilanden hebben, is het geen slecht idee om een paar uur eerder te arriveren en door de oude binnenstad heen te wandelen. Veel tijd om het stadje te verkennen had ik helaas niet want om klokslag 9 uur zou de Grootvorst vandaag uitvaren.

Driemastklipper ‘De Grootvorst’

Vrijwel direct zag ik waar ik moest zijn. Driemastklipper ‘De Grootvorst’ was bijna klaar om uit te varen. Ik schudde handen met schippers Ed en Agnes terwijl medepassagiers in groepjes aan boord kwamen. We begonnen, zoals het hoort, met een vers bakje koffie. “De tassen kunt u beneden in het ruim kwijt zodat ze niet in de weg liggen”, zei schipper Ed. “Ik heb geen haast maar ik wil niet te laat komen op mijn afspraak”.

Ed doelde op het getijde dat natuurlijk op niemand wacht. Toen iedereen aan boord was nam Ed het woord om iedereen te verwelkomen en stelde hij vervolgens het personeel voor. De scheepslieden, het keukenpersoneel en tenslotte de gids die ons later zou begeleiden tijdens het wadlopen. Toen de touwen werden binnengehaald was het tijd om te vertrekken.

Waddenzee

Onder het genot van een tweede bak koffie vertelde gids Marcel enkele interessante weetjes over de Waddenzee en haar natuurlijke bewoners. “Wist je dat de Waddenzee uit maar liefst 43 eilanden bestaat?” en “Wist je dat op het Wad per vierkante meter meer diertjes leefden dan in het Amazone gebied?” Ook legde Marcel de basis van het getij uit.

In de tussentijd waren wij de haven al uitgevaren en begaven we ons op volle zee. Althans, voor zover het volle zee te noemen was. “Het is hier ongeveer tweeëneenhalve meter diep” beweerde Ed. Dat was van de ene kant logisch- je bevond je immers op de Waddenzee – en van de andere kant vreemd – voor het gevoel was het veel dieper. Aan boord was het gezellig.

Het merendeel van de mede-passagiers bestond uit kleine groepjes die bijvoorbeeld een familie-uitje hadden. Anderen waren wat meer op zichzelf en namen stilletjes het uitzicht in zich op. Allemaal hadden ze gemeen dat ze volop aan het genieten waren van de ongedwongen sfeer aan boord.

Eb

Op drie grote schalen werden luxe broodjes naar het scheepsdek gedragen. “Nadat we hebben geluncht, denk ik dat het laag water gaat zijn en kunnen we van boord”. Het was nog steeds een vreemde gedachte. Toen tweede schipper Dominiek de pijlstok erbij pakte was het verrassend hoe laag het water hier stond. “Anderhalf metertje!”. Dat betekende dat je er prima kon staan. Nog eventjes en dan zouden we het wad op kunnen.

Onder aanvoering van gids Marcel klommen de eersten en dappersten van het reisgezelschap overboord. Al snel volgden er meer toen bleek dat het water tot net onder kniehoogte was gezakt. Broeken werden in hoog tempo opgekruld of afgeritst. In de verte streken vogels neer op een al drooggevallen stuk zandbank, waarschijnlijk op zoek naar een verse mossel, kokkel of garnaal.  Toen er nog slechts een dun laagje water op de zandbank overbleef, was goed te zien dat onze boot precies op de grens van water en zand was aangemeerd. Of eigenlijk drooggevallen.

We konden nu definitief pas terug naar de haven als het weer vloed zou worden. Het was een prachtig gezicht om de Grootvorst zo te zien liggen. De wolkenlucht weerspiegelde op de bijna droge zandbank. In iedere richting waarin je keek zag je de horizon en op een enkele verre zeemeeuwenroep na, bijna geen geluid. Met een riek prikte gids Marcel in de bodem en toverde hiermee al snel een paar lokale bewoners mee naar het oppervlak. Krabbetjes, zeewormen, garnaaltjes en schelpdieren. Je hoefde er niet lang naar te zoeken.  

Met de intense wolkenlucht was het heerlijk fotograferen. De uurtjes vlogen voorbij en voor je wist werden we door Ed aan boord geroepen voor een heerlijk bordje pasta. Het zou niet lang meer duren voordat het tij zou keren en wij koers konden zetten richting de haven van Harlingen. Wat een topdag!

Zonsondergang bij Westhoek

Met een fantastische ervaring rijker en een goed gevulde SD-kaart als bewijs, was het tijd om na deze lange en toch ook best vermoeiende dag naar huis te rijden. “Toch jammer dat we niet tijdens zonsondergang op zee konden zijn, er was vandaag immers zo’n mooie wolkenlucht”. Op het moment dat ik het tegen mijzelf zei, besefte ik dat ik de kans op een (waarschijnlijke) mooie zonsondergang niet kon laten liggen.

Ik struinde Google Maps af op zoek naar een geschikte locatie. Bij ons in het Oosten van het land liggen weidse uitzichten niet overal voor het oprapen, dus zou ik vanavond toch echt van de gelegenheid gebruik proberen te maken om thuis te komen met een mooie zonsondergangfoto.  Of althans, een poging daartoe wagen. Je weet het immers nooit.

Ten noorden van Harlingen vond ik een stip op de kaart genaamd ‘Kweldergebied Westhoek’. Een kwelder is een buitendijks kustgebied dat bij laag water droogvalt. Van mijn vorige fotosessie op een kwelder (bij Moddergat, lees het hier) wist ik dat een gebied is dat tal van fotomogelijkheden biedt.  En ik moest nu eenmaal een beslissing nemen want het zonnetje stond al aardig laag aan de hemel.

Toen ik op de dijk stond en uitkeek over kwelder, wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt.  De zandbodem bestond uit opvallende patronen met scheuren en kieren die zonder enige twijfel een interessant fotomotief vormden. In de verte waren honderden zeevogels in het reflecterende water te zien en de wolken werden hoe later, hoe gekleurder, hoe mooier.  Een perfecte afsluiting van een mooie dag op een aan de Waddenzee.

Wil je zelf ook de Nederlandse Wadden beleven? Meer informatie en inspiratie vind je op www.visitwadden.nl/nl

Vincent Croce

Als fulltime reis- en outdoorfotograaf kom ik vaak op prachtige plekken in binnen- en buitenland. Voor mij zijn echter niet alleen de foto’s belangrijk; vooral het beleven en het genieten van het moment en de betreffende locatie hebben een zeer verslavende werking.

www.vincentcroce.nl