WANDELEN IN BELGIË | Twee dagen SNEEUWPRET

Lees hier alles over de bijzondere Nationale Parken in Nederland

---

 

WANDELEN IN BELGIË | Twee dagen SNEEUWPRET

Door André de Jel

Oh, wat heb ik een behoefte aan sneeuw. Door de coronamaatregelen lukt het maar niet om even lekker in Winterberg, het Zwarte Woud of iets verder te geraken. Lian en ik zijn niet van die echte piste-skiërs. We zijn meer mensen die het gewoon lekker vinden om in de sneeuw rond te trekken. Bijvoorbeeld met sneeuwschoenen of met Telemark-ski’s en met een sleetje (Pulka) of een rugzak. Even weg van alles en iedereen, gewoon heerlijk de stilte opzoeken en genieten van wat er op je pad komt.

Sneeuw voorspeld

Zo rond Sinterklaas-tijd begint het te jeuken. Hoe heerlijk is het om dat knisperen weer onder mijn voeten te horen. De frisse koele wind op mijn wangen te voelen en die prachtige vergezichten te zien. Hmmm… Ik zucht en kijk nog eens op de weer app van de telefoon. Al dagen houden we het weer goed in de gaten want, ER IS NOG MEER SNEEUW VOORSPELD! Wij wonen in België en hebben dus nu wel een voordeeltje: In het oosten van het land zijn prachtige heuvels tot wel zeshonderd meter. Lekker dichtbij huis kan dus wel eens erg goed uit gaan pakken dit jaar! De app geeft aan dat het al acht dagen sneeuwt in de Ardennen en ten zuiden ervan. We kunnen niet wachten!

Een nieuwe uitrusting testen

We moeten sowieso ook nog wat nieuwe uitrusting testen. De nieuwe slaapmatjes en onze quilts (een soort donzen mummie slaapzakken zonder muts en rugkant), hebben we nog niet echt in winterse omstandigheden getest. Officieel gaat het slaapsysteem tot -20, maar ik heb zo mijn twijfels. Lian niet. Misschien is die wat stoerder, ik weet het niet maar ik besluit om toch mijn vertrouwde winter mummy mee te nemen. Ik kijk wel even de kat uit de boom en ben benieuwd of ze het morgenavond koud gaat krijgen en tegen mij aan komt liggen, want het besluit is genomen! We vertrekken morgenochtend. Yes!!! Zin in 😊

“Geheim trainingsgebied”

We besluiten om niet naar de Hoge Venen te gaan. De overheid vraagt iedereen om daar weg te blijven omdat het anders te druk zou worden, en gezien de nieuwe Corona variant is dat inderdaad niet echt handig. Groot gelijk. We kennen echter een gebied in België waar bijna nooit iemand komt. Het ligt ook boven de 400 meter en is eigenlijk ons geheime trainingsgebied. Het is niet ver bij ons huis vandaan, is onderdeel van de GR56, en werkelijk prachtig.

Om 6.00 uur gaat de wekker en na een snel ontbijt gaan we op pad. Onze bestemming: het kleine plaatsje Amel, genoemd naar het gelijknamige riviertje. We parkeren de auto op de parkeerplaats in het centrum (gratis) en na een klein stukje wandelen steken we de rivier over die lieflijk onder ons door stroomt. Vanaf nu zijn we in de natuur. Ik kijk nog even naar het riviertje en vraag me af of we geluk zullen hebben en een ijsvogel gaan zien. Het is precies zo’n riviertje waar ze zouden kunnen zitten.

De GR56 stroomopwaarts

De GR56 volgt de rivier stroomopwaarts door lieflijke valleien en kleine akkertjes waar we het groene gras zijn best zien doen om door de sneeuw heen te prikken. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw er zichtbaar wordt en het duurt al niet lang voordat we bij een ander dorpje uitkomen: Heppenbach. Ook de rest van de dag wordt klimmen dus we nemen hier een korte pauze. Geen cappuccino met een Schwarzwälder Kirsch taart, want de restaurants en hotels zijn dicht. Maaaar, Lian heeft goed voor ons gezorgd. De thermosfles komt uit de rugzak en we drinken heerlijke hete chocomel met daarbij een worstenbroodje.

Genieten met volle teugen

Na Heppenbach loopt de route door een prachtig woud. En er ligt me hier toch een partij sneeuw!! Hoe hoger we komen, hoe krommer de toppen van de bomen hangen door het gewicht van de dikke lading. Er ligt hier nu zeker dertig centimeter en we genieten met volle teugen. De rest van de dag doen we rustig aan en stoppen zeer regelmatig om te genieten van dit sneeuwwonder.

We zien grote plakken sneeuw op de daken, met enorme ijspegels eronder en we bekijken de sneeuwpoppen die kinderen her en der gemaakt hebben. Ook staan we even stil bij een helling, waar dik ingepakte kleine kinderen met sleetjes flink in de weer zijn.

Vlak voor het dorpje Honsfeld wandelen op een hele brede bosweg, maar die is afgesloten en er ligt zeker een halve meter sneeuw op. We besluiten hier, midden op dit pad te overnachten. Normaal doen we dat op een camping of bij een boer. Maar dat kan nu allemaal niet vanwege Corona. We zijn al een uur niemand tegen gekomen en de enige sporen die we zien zijn van wat konijntjes en een vos.

Overnachten

Het is vijf uur ’s avonds en het begint nu al echt donker te worden. Lian kookt op een gasbrandertje terwijl ik de tent opzet en alle slaapspullen klaar leg. Vanavond eten we makkelijk. Een paar van die kant en klaar goulashpakketten die je bij een buitensportzaak kan kopen. Kokend water in de zak, even wachten en klaar.

Het moet gezegd worden, niet zo lekker als de lichtgewicht gedroogde maaltijden die Lian altijd voor onze tochten maakt (zie: Cooking with CookieMonster), maar desalniettemin een erg passende maaltijd in dit midwinter tafereel. Voldaan en met een volle buik kruipen we onze slaapzakken in. Eén voor één, want zo smal is ons tentje.

Wat nu? Het is ondertussen half zes en pikkedonker. Lian pakt haar e-reader en gaat lezen, maar na een half uur worden haar handen te koud en besluit ze te gaan slapen. Ik had een Netflix serie gedownload op mijn smartphone. Maar na een klein uurtje begint bij mij ook de vermoeidheid op te treden. De aflevering is afgelopen en er zit verder niets anders op om ook maar te gaan slapen.

Vermoeidheid in ons systeem

Het is negen uur ’s ochtends wanneer we wakker worden. Ja negen uur! Veertien uur aan één stuk geslapen! Mijn God, blijkbaar hadden we het nodig en zat er nog veel vermoeidheid van de afgelopen weken in ons systeem. Ik wurm aan de touwtjes van de muts van mijn mummy en maak een opening waar ik wat beter doorheen kan kijken. Door het gaas van de binnentent zie ik dat er zich een dun laagje ijs op de buitentent heeft gevormd. Hier, boven de vierhonderd meter, heeft het blijkbaar niet gedooid. Ik moet nodig plassen maar wil nog niet. Het is veel te lekker warm in mijn slaapzak.

Door het gaas van de binnentent zie ik dat er zich een dun laagje ijs op de buitentent heeft gevormd

Dat doet me gelijk aan Lian denken. Ik draai me om en kijk haar richting op. “En? Hoe beviel de quilt?” Ze kan mij maar amper verstaan want de kap van mijn mummy dempt behoorlijk het geluid. “Hmmm? Wat zeg je?” Ze draait zich om. Blijkbaar is ze toch ook al wakker. Met mijn vingers zoek ik weer naar de koordjes van de mummy en begin ze verder los te maken. Na wat gepriegel steek ik mijn hoofd eruit.

“Hoe bevalt je Quilt?”

“Goeie morgen! En, nog koud gehad in je quilt? Koude rug gehad ofzo? Of met draaien last gehad van kou dat binnen sijpelt?” Ze trekt haar grote donzen muts van haar hoofd en kijkt me lachend aan. “Nee hoor, helemaal niet.” Verbaast kijk ik haar aan, dat had ik niet verwacht. “Ik had vannacht de koortjes die bij de quilt horen goed aan mijn slaapmatje vast gemaakt, waardoor hij goed op zijn plaats bleef. En mijn matje was ook warm genoeg. Nee, ik heb geslapen als een baby.

Ik ben maar één keer wakker geworden om mijn matje bij te blazen, maar dat was alles. Ik denk dat er misschien een heel klein gaatje in het matje zit.” Oh, dat moet ik thuis even nakijken denk ik bij mezelf. Ze grijnst van oor tot oor. En ik ben ook blij. Niet alleen voor haar maar blijkbaar werkt onze super lichtgewicht setup ook goed onder nul. Volgende keer neem ik ook mijn quilt mee op een winter tocht. Scheelt weer 400 gram in de rugzak 😊

Ik doe de luifel open en pak mijn bergschoenen. Oh ja, ik weer. Stom, in de enthousiasme thuis niet aan gedacht. Dit is weer typisch zo’n winter dingetje die je aan het begin van het seizoen weer even vergeet: bevroren schoenen. Er is geen beweging in te krijgen…

Ik moet denken aan onze Telemark-skischoenen die we thuis hebben liggen. Ze zijn niet geschikt om mee te wandelen, het zijn dan net loden klompen. Maar ze hebben wel binnen-schoenen die je er uit kan halen en in je kussentje van kleren kan doen. Zo bevriezen ze niet. Dat is wat we normaal op een wintertocht doen. Maar dat is op Telemark ski’s.

Nu wandelen we met onze gewone Gore-Tex bergschoenen. En hoewel ze vanbinnen niet nat waren geworden van de sneeuw, zat er blijkbaar toch genoeg transpiratievocht in om zo hard te worden. Ik wurm mij verder uit de slaapzak, leg mijn zitmatje net buiten de tent voor mij op de grond en ga er naakt op staan. Er is geen zuchtje wind en wederom zien we een prachtig wit landschap. Het is sereen. In de verte horen we wat kraaien en verder is het stil. Muis stil.

In je nakie op naaldhakken

Ik trek mijn sokken aan en probeer wankelend op één been mijn voet in een schoen te krijgen, maar dat lukt niet. Het is stijf bevroren. Alleen mijn tenen passen er in. Nu maar hopen dat de warmte van mijn voeten de boel een beetje plooibaar maakt. Lian moet hard lachen: “Hahaha, daar sta je dan, als een vrouw op zeer hoge naaldhakken, in je nakie in de sneeuw en met een knallende blaas. Hahaha!! Ik ga er nog niet uit hoor!!”

Ze trekt zich terug in haar quilt en proest het uit van het lachen. Ik kijk haar zuchtend en lachend aan. Dit is een leuke ochtend. Echt eentje die ik nodig had. En terwijl mijn voeten langzaam de schoenen ontdooien kleed ik mij aan en verwonder mij om deze prachtige omgeving. Zo dichtbij en zo mooi!

Na een minuut of vijf lukt het me om in de schoenen te geraken. Wanneer ik terug kom van de hoge nood valt het mij op dat er allerlei diersporen rondom ons tentje zijn. Voornamelijk herten- en konijnensporen. Die waren er gisteren nog niet. Blijkbaar hebben we vannacht bezoek gehad zonder het te weten. Leuk.

We doen het deze ochtend lekker rustig aan. We pakken onze spullen weer in en laten alles achter zoals we het gevonden hadden. We geloven heilig in LNT (Leave No Trace), dus ook ons gebruikte toiletpapier nemen we weer mee terug. Iets wat in andere landen gebruikelijk is met hiken, maar hier nog niet echt ingeburgerd is.

Varianten van de GR56

We vertrekken pas om elf uur en wandelen op ons dooie gemakje terug. De GR56 heeft een aantal varianten, dus op een gegeven moment nemen we de omweg via Hepscheid. Op de het laatste stuk wandelen we weer langs de Amel. Helaas hebben we geen ijsvogel gezien, maar dat geeft niet. Dit was echt een super weekend. Een heerlijke trektocht waar we werkelijk van genoten hebben. De ‘sneeuwbehoefte’ is weer even goed ingevuld en bij aankomst bij de auto voelen we ons erg voldaan. Alsof we een week zijn weg geweest. Heerlijk.

Mocht je zelf het gebied willen ontdekken: GR56, Traject: Amel – Valender – Heppenbach – Honsfeld – Losheimergraben. De route en GPX file is te vinden op www.outdooractive.com

Kroonjuwelen

Mocht je van lange afstand wandelen houden, de gehele GR56 is werkelijk prachtig en loopt door een aantal kroonjuwelen van België zoals de Hoge Venen en de Belgische Eifel. Je kan ook een variant van de route nemen die langs Monschau in Duitsland gaat, een van onze favoriete plaatsjes in de Eiffel. Het Drielandenpunt van Duitsland, Luxemburg en België ligt ook vlakbij de door ons beschreven route en net over de grens, in Duitsland, is hun prachtige Hoge Venen gebied te vinden. Ook deze plekken zijn zeker de moeite waard om te ontdekken.

Tip voor de fietsers onder ons: in dit traject loopt ook een gedeelte van de RAVeL, een netwerk van oude spoorlijntjes die omgetoverd zijn tot mooie fietspaden. Lees hier meer over drie mooie fietsbestemmingen in Wallonië. 

André de Jel

Als kind was ik al gefascineerd door de natuur. Attenborough, Cousteau, Nansen en Amundsen waren mijn helden. Ondertussen ben ik nu 30 jaar wildernisgids en neem mensen mee naar verafgelegen plekken op aarde. Het avontuur van verplaatsen door de natuur is waar mijn passie ligt. Maar het is vooral de ultra lange afstand wandeling waar mijn hart het meest naar uit gaat.

www.friendlyhiker.com/