Reisverslag Wadden | Genieten van de rust op Ameland

Zodra we in Holwert op de veerboot stappen, is voor ons de vakantie begonnen. Vier dagen de zilte zeelucht inademen, de prachtige natuur op het eiland ontdekken en tot rust komen op Ameland. En met tot rust komen bedoel ik dus niet fysiek uitrusten. Ik kom juist tot rust door actief buiten te zijn en te genieten van een rustige omgeving en al het moois om mij heen. Ameland heeft mij die rust gegeven.

Vanuit Holwert is het met de veerboot 50 minuten varen naar Ameland, met de sneldienst slechts 20 minuten. Aan de overkant huren we fietsen en laten wij onze bagage gratis bezorgen op ons vakantieadres. Op deze manier kunnen we vier dagen maximaal genieten en direct na aankomst op pad.

Het is begin februari en het weer is fantastisch: droog, regelmatig zonnig en lekker koud. We hadden het niet beter kunnen treffen. Laat mij je meenemen in enkele prachtige momenten op Ameland.

Beklimming van de vuurtoren

Niet te missen op het eiland is natuurlijk de vuurtoren. Zo’n vuurtoren heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht. Niet alleen om mooie foto’s van te maken, maar ook de vraag: Hoe zou het uitzicht daarboven zijn?

Wat de precieze hoogte is, is mij niet helemaal duidelijk. Op sommige websites staat 55 meter, maar in de vuurtoren zelf hangt informatie waar 57 meter op staat. Hoe dan ook, ik wil daar boven staan! Op de dag van aankomst, toen wij een fietstour aan de westzijde van het eiland maakten, was de vuurtoren gesloten. De openingstijden zijn door het jaar heen wisselend en kunnen online gecheckt worden.

Op dag 4 hebben wij de vuurtoren beklommen en dat was 100% de moeite waard. Het was een klim van 236 treden, maar WOW, wat een uitzicht over zee, over de duinen en de daarachter liggende polders.

Sinds 2005 is de vuurtoren van Ameland niet meer bemand. Twee voormalig vuurtorenwachters zijn te zien in een film die halverwege de vuurtoren wordt afgespeeld. Daarin vertellen zij gepassioneerd over hun vroegere werk als vuurtorenwachter. Achterover leunen en genieten van het uitzicht was er niet bij, als vuurtorenwachter was je altijd bezig. Op de plek van de vuurtorenwachters zit nu een pop. Maar één van de vuurtorenwachters, André Ruygh, is zelfs na 2005 nog een keer achter de apparatuur gaan zitten omdat reddingswerkers zijn hulp hadden ingeroepen. Zij waren druk bezig met een oproep, toen er nog een andere oproep binnen kwam. Hij heeft de pop van de stoel getrokken en heeft weer even kunnen doen waar hij zo goed in is en de reddingsdiensten voorzien van de benodigde informatie. Dat soort verhalen vind ik echt geweldig en geven zo’n plek karakter!

Op verschillende verdiepingen van de vuurtoren zijn exposities te zien.
Voor meer informatie over de vuurtoren kun je onder andere terecht bij VVV Ameland → klik hier.

Het Oerd en De Hôn

Aan de oostkant van Ameland liggen de prachtige natuurgebieden Het Oerd en De Hon. Vanaf Buren is het circa 6 kilometer fietsen naar Het Oerd en wil je helemaal naar het meest oostelijke puntje van het eiland, dan moet je daarna nog circa 4 kilometer lopen (of de Strandexpress nemen, daarover later meer).

De Oerdblinkert

Vanaf de strandopgang bij Buren zijn wij de duinen in gefietst richting Het Oerd. Onderweg prachtige vergezichten vanaf een kronkelend en heuvelachtig fietspad met het geluid van de zee vanachter de duinen. Na een kilometer of 5 kon je aan de rechterkant een duin op naar een infopaneel. Daar had je uitzicht over een ander natuurgebied, het Nieuwlandsreid, een prachtig stukje kwelder waar wij 2 bruine kiekendieven zagen vliegen. Zittend in de zon genieten wij even van het uitzicht.

Daarna is het nog maar een kilometertje tot aan de Oerdblinkert, een duin van 24 meter hoog die uitzicht biedt op een afwisselend landschap rondom. En wat een prachtig weer, dit is toch genieten?!

Vanaf de Oerdblinkert start een gemarkeerde rondwandeling die het hele jaar toegankelijk is. Deze rondwandeling leidt je rond de Oerderduinen en biedt uitzicht op de Waddenzee en De Hon. Vele vogelsoorten broeden in het voorjaar in de duinen en op De Hon lezen wij op de infopanelen. Bij laag water zijn er heel veel vogels te zien op het wad. Iets om rekening mee te houden als je hier loopt.

We lopen naar beneden en gaan linksaf een ietwat drassig pad op. Prima te doen overigens met onze hoge wandelschoenen. Het is vloed en lopend langs de kustlijn waan ik mij even in Schotland of Ierland, maar dan zonder de steile kliffen. Zon die reflecteert op de duinen en de diepblauwe kleur van de zee. We zijn ook nog bijna niemand tegengekomen vandaag.

Eenmaal het hoekje om kijken we uit over De Hon. Prachtige bruine en gele tinten springen in het oog gecombineerd met het geluid van vogels en de wind. Het baken verderop lijkt ineens heel dichtbij te staan. Enkele vlonderpaadjes volgen en dan staan we op het pad dat in oostelijke richting naar de gebouwen van de NAM leidt (en in westelijke richting terug naar de Oerdblinkert). Wij slaan hier rechtsaf.

Het baken van Ameland

Aan het einde van dit pad komen we bij de laatste strandopgang van het eiland. Na zo’n 250-300 meter over het strand, kunnen we de duinen in lopen en komen we bij het baken. Deze houten zeekaap werd gebouwd om te dienen als vast meetpunt om veranderingen in het zeegat tussen Ameland en Schiermonnikoog te kunnen meten.

De Hôn – het meest oostelijke deel van Ameland

Eenmaal weer terug op het strand voelt het alsof we alleen op de wereld zijn. De wind raast over het brede witte strand en er is niemand te zien. Gezien het prachtige weer besluiten we naar het einde van het eiland te lopen. Onderweg komen we alleen maar meeuwen tegen die in groepjes op het strand zitten. En verder heel veel schelpen, ook in vormen die ik nooit eerder heb gezien. De afstand viel mij erg mee, en nog geen uur later stonden we aan het einde. Wat een prachtige leegte! En we kunnen Schiermonnikoog zowaar zien. Verder naar het zuiden horen we veel vogels op het wad, wij blijven echter aan de noordzijde, zeker ook omdat we niets willen verstoren.

De Strandexpress

Er is nog een andere manier om op het meest oostelijke puntje van Ameland te komen en dat is met de Strandexpress. Ook deze hadden wij geboekt, dus een dag later gingen wij nog een keer die kant op. Dit keer in een grote dichte kar achter een tractor die vanaf de strandopgang bij Nes en Buren via het Noordzeestrand naar Het Oerd en De Hon rijdt. Onze chauffeur is Piet van Tuinen die al 45 jaar mensen vervoert over het strand en als gids alles weet over het eiland. Voor meer info: klik hier.

Wij stappen op bij de strandopgang in Nes en na de instappers in Buren zitten we met zo’n 20 mensen in de kar. Dikke kussens zorgen ervoor dat je comfortabel zit en door de vele raampjes kun je relaxt genieten van het uitzicht terwijl we over het strand naar Het Oerd gereden worden voor een eerste stop. Daar lopen we achter Piet aan de duinen in en bij een uitkijkpunt vertelt Piet over de bijzondere natuur op het eiland, de kustlijn die constant in beweging is en de zandsuppleties die noodzakelijk zijn om Ameland “op zijn plaats” te houden. Interessant!

Dan het laatste stukje naar het puntje van de Hon, helemaal tot de plek waar de Waddenzee en de Noordzee samen komen. Eenmaal daar ben ik even druk in overleg met iemand over een bijzondere vogel die we tussen de meeuwen dachten te zien. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het “slechts” een eidereend vrouw was. En toen was daar een zeehond, een hele nieuwsgierige zeehond. Steeds dichterbij kwam hij om te loeren naar ons mensen. Je zou bijna denken dat hij ingehuurd was om ons te vermaken. Wat bijzonder om mee te maken. Ik vergat bijna van het uitzicht over de lege vlakte te genieten.
Alles bij elkaar was dit een hele geslaagde rit!

De Waddendijk

Fietsend over de Waddendijk word je getrakteerd op vele vele vogels en een geweldig uitzicht over de Waddenzee. Echt heerlijk om hier te fietsen. Grote groepen scholeksters en ganzen kunnen soms de weg blokkeren, maar ja, dit is immers hun leefgebied. Gewoon rustig passeren.

Aan de zuidwestkant van Ameland bevindt zich de Feugelpôlle. Deze kwelder is een hoogwatervluchtplaats voor duizenden vogels en tevens broedplaats voor diverse soorten. Vanaf de dijk heb je hier goed zicht op.

Op het stuk Waddendijk vanaf de veerhaven richting het oosten vielen mij de vele stukken oesterschelpen op, vooral op het fietspad. De Waddendijk blijkt een ideale plek om als vogel je oester kapot te laten vallen en dan te genieten van dit feestmaal. Voor ons mensen worden er tijdens het seizoen verse oesters geplukt op het wad, die vervolgens bij de vishandel in Nes te koop zijn.

Als je op het juiste moment op de juiste plaats staat, zijn er ook nog eens prachtige zonsopkomsten en zonsondergangen te zien vanaf de Waddendijk. Zo genoten wij bijvoorbeeld een middag van de zonsondergang ten westen van de veerhaven. En wat gaat dat snel, zo is de hele lucht oranje en zo is de zon opgeslokt door de wolken en kleurt de lucht roze als je geluk hebt.

Ballumerbocht

In de ochtenden was ik vooral op de Waddendijk ter hoogte van de Ballumerbocht te vinden. Prachtig hoe hier de zon op komt. Bij de haven van de KNRM vond ik het uitzicht nog het mooist.

En het is geen toeval dat ik juist hier te vinden was iedere ochtend. Net achter de dijk stond ons verblijf voor deze 4 dagen, De Strandvondst in de polder van Ballum. Wij als rustzoekers hadden geen betere plek kunnen vinden. Geweldig uitzicht over de velden, prachtige zonsopkomsten, het rustgevende geluid van de vogels in de polder en ook nog redelijk centraal liggend op het eiland.

Het Groene Strand

Het Groene Strand bij Ballum en Hollum is een dynamisch stukje Ameland. In de afgelopen 30 jaar is hier een baai ontstaan als gevolg van sterke stromingen in het Borndiep. Deze zorgden ervoor dat zandplaat het “Bornrif” vanuit het zeegat tussen Ameland en Terschelling zich verplaatste naar het oosten en met het strand van Ameland is samengegroeid. Hierdoor is een binnenmeertje ontstaan die volloopt bij vloed en droog valt bij eb. Zoutminnende plantjes konden op deze vruchtbare bodem gaan groeien. Inmiddels groeien er ook zoetwaterplanten door de ondergrondse toevoer van zoet water uit de duinen. Er ontstonden jonge duintjes en de hele kustlijn is door de jaren heen veranderd. En deze verandert nog steeds. Volgend jaar zal het er weer anders uit zien. Geschikt voor badgasten is het hier niet meer, maar wel voor de vele vogels.

Ons plan was eigenlijk om via het Finnegatspad naar de vogelkijkhut te lopen en dan langs het Groene Strand naar Ballum. Maar dit was helaas niet mogelijk omdat het Finnegatspad helemaal onder water stond. We besloten via het Rietpad en het Herderpad naar het strand te lopen en via het daar aanwezige wandelpad tussen de duinen en Het Groene Strand richting de strandopgang bij Ballum (en dan weer via het Rietpad terug).

Ook hier leken we weer “alleen op de wereld” te zijn. Wat een rust en wat een prachtige wandelroute. Het Herderpad stond wel deels onder water, maar met hoge wandelschoenen kwamen we er wel doorheen. Vanaf de duin is het vervolgens genieten van het prachtige uitzicht over het gebied.

Eenmaal op het strand was je direct getuige van de kustontwikkeling en zag je vele jonge duintjes op het strand. Op een paal was duidelijk aangegeven welke kant je op moet voor het wandelpad, deze loopt direct achter de duinen. Ter hoogte van het Finnegatspad lopen we omhoog de duin op en zie je nog beter hoe groot Het Groene Strand inmiddels is.

Aan de andere kant van de duin op het Finnegatspad zien we de vogelkijkhut liggen. Echter, ook hier staat het Finnegatspad onder water. Dus helaas, daar kunnen we nu niet komen. Wel een prachtig uitzicht hier met de vuurtoren op de achtergrond.

We vervolgen onze weg richting de strandopgang bij Ballum. Daar komen we via het fietspad uiteindelijk weer op het Rietpad, zodat we terug naar de fiets kunnen lopen.

De Kooiduinen

De Kooiduinen aan de oostkant van Buren is ook een bezoekje waard. Helaas hadden we maar tijd voor een kleine wandeling, genoten hebben we zeker! Aan de oostkant hebben we de fiets neer gezet en hebben gepoogd een wandelpad te volgen. We kwamen er al snel achter dat onze kaart niet helemaal overeen kwam met de werkelijkheid, dus we hebben ter plekke maar gewoon goed gekeken waar er paadjes lopen. Vanaf de Kooiduinen kijk je richting het noordoosten uit het op kweldergebied Nieuwlandsreid.

In de duinen zagen we een aantal reeën weg rennen. Op Ameland leven best veel reeën, zo’n 250 stuks zouden er moeten rond lopen. Schuw zijn ze wel. Toch heb ik er 8 gezien in de afgelopen dagen.

Helemaal aan de oostzijde van de Kooiduinen, waar de Zinkesloot de Waddenzee in stroomt, staat een steen met een bijzondere tekst: “Kijk ik om me heen, blijk ik midden in mijn leven te staan.” Ja, inderdaad! En vergeet er vooral niet van te genieten!

Ameland heeft mij rust gegeven en nieuwe energie. Terugkomen zal ik zeker, want wat is Ameland toch een prachtig eiland!

---

Volg mij gerust op Instagram voor meer reisfoto’s: @come_hike_with_dee

---

---