Reisverslag | Trailrunweekend in het Mullerthal in Luxemburg

Lees hier alles over de bijzondere Nationale Parken in Nederland

---

 

Trailrunweekend in het Mullerthal in Luxemburg

Een reisverhaal van Peter van Erp

Het is vrijdag. Half tien in de ochtend. Ik sta omgekleed klaar bij de auto om aan route 2 van de Mullerthal Trail te beginnen. Onderweg naar Luxemburg heeft het onophoudelijk geregend. Het is nu droog maar kijkend naar de donkere, dreigende lucht besluit ik om toch maar mijn regenjas aan te trekken. Ik ben klaar voor een fantastisch trailrunweekend in het Mullerthal.

Met een goed gevulde rugzak begin ik aan de eerste dag van een tweedaags trailrunweekend in het Mullerthal. Ik start bij Berdorf waar ook de camping ligt waar ik een onderkomen voor de nacht geboekt heb. Na over het asfalt door dit kleine dorpje gerend te hebben kom ik in het bos direct op de eerste singletracks terecht. Duidelijke borden en afzetlinten geven meteen een omleidingsroute aan. Door de stormen van de afgelopen tijd zijn er ook hier veel bomen omgewaaid die het op sommige plekken helaas onmogelijk maken om de route te volgen.

Mijlenver van de bewoonde wereld

Zodra je het bos inloopt verandert het landschap ingrijpend en lijk je meteen mijlenver van de bewoonde wereld verwijdert te zijn. Rechts van me kijk ik al rennend langs de grillige rotsen de diepte in. Daar beneden loopt de eigenlijke trail en enigszins teleurgesteld dat ik daar niet kan rennen vervolg ik mijn weg over de met bladeren bedekte paden.

Maar een stuk verderop verdwijnt deze teleurstelling als sneeuw voor de zon. Weer terug op de trail kom ik ogen te kort. Diverse trappen voeren me door smalle korte kloven naar boven en beneden. De vele lichte en donkergrijze rotsen torenen indrukwekkend boven de bosgrond uit. De combinatie van bruine bladeren op de grond en de vele tinten groen van het mos op de bomen en rotsen geven het geheel een fantastisch mooi decor om doorheen te rennen.

bruine bladeren op de grond en de vele tinten groen van het mos op de bomen en rotsen geven het geheel een fantastisch mooi decor

Wel blijft het opletten. De modder en gladde rotsen zorgen ervoor dat het parcours op veel plekken spekglad is. Zeker het afdalen vergt de nodige concentratie. Om het landschap goed op je in te kunnen laten werken moet je gewoon even stoppen. Rondkijken en blijven rennen is gewoon te gevaarlijk.

Spectaculaire plekken

Gelukkig heb ik de hele dag uitgetrokken om de route te lopen dus tijd genoeg om op mijn gemak van de schitterende omgeving te genieten. Een van de spectaculairdere plekken op de route is de Kohlscheuer. Een donkere, smalle kloof waar je een lampje moet gebruiken om er doorheen te kunnen lopen. Zo smal dat je met je rugzak tegen de zijkanten schuurt. Mocht je claustrofobisch zijn aangelegd dan kun je via een langs gelegen pad de andere kant van deze avontuurlijke kloof bereiken.

De route zelf is uitstekend aangegeven. Duidelijk zichtbare logo’s van de Mullerthal Trail zijn op paaltjes en bomen geschilderd. Je ziet ze van geruime afstand scherp afsteken op de donkere ondergrond van bomen of rotsen. Op kruisingen staan borden met de nog te lopen afstanden naar dorpjes of bezienswaardigheden langs de trail.

Vier kilometer extra

En nog krijg ik het voor elkaar om verkeerd te lopen. Ik volg een bordje wat naar een in- en uitstappunt op de trail leidt. Vanuit daar wordt de rode letter M een oranje. Dit betekent dat je een van de enkele aanwezige extra trails aan net lopen bent. Het duurt toch twee kilometer voor ik door heb dat dit voor mij niet de bedoeling is en omdraaien is het enige wat rest. Vier extra kilometer op de toch al lange route.

Weer terug op de het stuk waar het verkeerd ging zie ik dat mijn fout gewoon een domme is. ‘Goed op de bordjes kijken Peter’. Ik ren verder langs het indrukwekkende rotslandschap. Het totaal aantal kilometers van de route bedraagt 33 km volgens de vele aanwezige bordjes. Maar als je de grotere lus volgt (en ook volgens de website van de Mullerthal trail) is de totale lengte 38 kilometer. Door mijn “foutje” zullen er dit dus nog een paar meer gaan worden. Een tijd geleden zou dit zeker mentaal ook zijn uitwerking op mij hebben gehad maar mede door de goede conditie zie ik dit nu alleen maar als een pluspunt.

Hoe meer kilometers hoe beter. Ondanks een lichte vermoeidheid in de benen kan ik het grootste deel van de resterende route nog uitstekend blijven rennen. Na uiteindelijk 43 km kom ik weer terug bij waar ik die ochtend aan de route begonnen ben. Dag 1 van dit trailrunweekend in het Mullerthal zit erop.

Betaalbare slaapplek

De nacht breng ik door in een zogenaamde pod op een camping in Berdorf. Een betaalbare plek met genoeg comfort om de nacht goed door te brengen. Eerst wat yoga oefeningen om de spieren weer wat te rekken. Douchen, goed eten om daarna heerlijk warm in mijn slaapzak te kruipen en als een blok in slaap te vallen.

Een roepende uil in de verte haalt me de volgende morgen uit mijn slaap. Door het kleine raampje in de pod zie ik dat de dag alweer aan het beginnen is. Enthousiast en uitgerust rits ik de slaapzak open, breng water aan de kook voor koffie en eet ik de meegebrachte yoghurt. Ik trek direct mijn hardloopkleren aan en terwijl ik naar de auto loop voel ik dat ik goed ben hersteld.

De rugzak vul ik weer aan met het nodige eten en drinken en rijdt naar het kleine plaatsje Müllerthal om daar aan route 3 van de gelijknamige trail te beginnen. Het is nog koud maar de voorspellingen zijn goed. Dit wordt weer een mooie dag. Ik heb goede zin en begin aan de tweede dag van mijn Trailrunweekend in het Mullerthal.

Hier ben ik gisteren ook al geweest. Route 2 en 3 gaan hier een stukje over hetzelfde parcours om na een paar kilometer ieder hun eigen weer te vervolgen. Kort na de start ren ik weer langs de Schiessentümpel. De meest bekende en gefotografeerde plek van het Mullerthal waar het water van de Zwarte Ernz met volle kracht onder een stenen brug met houten reling naar beneden stort.

Grillige rotspartijen

Machtig mooi om te zien. Ik steek het bruggetje over en aan de andere kant van het riviertje verdwijn ik over enkele trappen weer het bos in. Gaandeweg merk ik dat de paden op deze route meestal wat breder zijn. Ook de aanwezigheid van de grillige en spectaculaire rotsformaties is beduidend minder. Waar route 2, afgezien van dorpjes, veelal door de bossen loopt zijn er op deze route ook aardig wat stukken die door de onbeschutte weilanden heen laveren. Gelukkig zit het weer deze dag mee en kan ik hier volop van het spectaculaire uitzicht genieten.

Het verbaast me een beetje dat ik goed door kan blijven rennen. De kilometers van de vorige dag lijken bijna geen invloed te hebben op de prestatie van deze dag. Hier word ik, zeker mentaal, alleen maar sterker van. Natuurlijk wordt het rennen afgewisseld met wandelen maar ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven en zo min mogelijk stil te staan of te gaan zitten. Ook na ongeveer twintig kilometer onderdruk ik de neiging om in Larochette op een uitnodigend bankje te gaan zitten om even uit te rusten.

Na Larochette gaat de route verder noordwaarts over modderige paden en gladde boomwortels. Steile korte- en glooiende langere klimmetjes zorgen er uiteindelijk toch voor dat de benen wat vermoeid beginnen te raken. Ook tijdens de vlakkere stukken gebruik ik steeds vaker de wandelstokken ter ondersteuning. Zo lijkt het rennen wat makkelijker te gaan.

Een schilderachtig dal

Na de indrukwekkende ruïne van het kasteel van Beaufort gepasseerd te zijn kom ik naar mijn mening op het mooiste deel van de route. Met nog ongeveer acht kilometer te gaan ren ik door het dal van de Halerbaach. Dit beekje zoekt zijn weg door dit schilderachtige dal, aan beide zijdes ingeklemd door indrukwekkende rotsformaties. Een fotogeniek dal ook. Vaak stop ik om weer een foto te maken van de spectaculaire omgeving. Met hernieuwde energie ren ik weer over de kronkelende singletracks. Af en toe gedwongen om het beekje enkeldiep over te steken geniet ik van elke meter trailrunnen door dit prachtige deel van het Mullerthal.

Glibberend en glijdend kom ik na 39 kilometer, moe maar voldaan, terug bij het startpunt

Nog nagenietend van dit mooiste deel van de route overbrug ik het laatste zeer modderige deel naar de plek waar mijn auto staat. Glibberend en glijdend kom ik na 39 kilometer, moe maar voldaan zoals dat zo mooi heet, terug bij het startpunt. Ik zie en voel dat mijn oude trailschoenen nu echt aan vervanging toe zijn. Op de voorvoet is het meshgedeelte volledig doorgescheurd zodat ik mijn tenen er in volle glorie doorheen kan steken. Ik kleed me om en start de auto om aan de drie uur durende reis naar huis te beginnen.

Ik kan tevreden terugkijken op dit trailrunweekend in het Mullerthal. De route’s van deze trail in Luxemburgs Klein Zwitserland zijn indrukwekkend. Trailrunnen door spectaculaire rotslandschappen vergroten hier enorm het hardloop plezier. Voor mij is dit vooral mentaal gezien een uitstekend weekend geweest. De onverwachte extra kilometers op dag 1, het goede herstel en het uitstekende gevoel op dag 2 zorgen voor veel optimisme richting komende en langere trailrun avonturen.

Lees meer verhalen over Luxemburg op Outdoordichtbij en Mountainreporters

Peter van Erp

Als ik buiten ben in de schitterende natuur om ons heen ben ik een gelukkig mens. Klettersteigen, hiken, wildkamperen en trailrunnen doe ik het liefst. Zeker in het trailrunnen heb ik de perfecte combinatie gevonden tussen actief bezig zijn en toch helemaal tot rust te komen.