Hoe we de Waddenzee en de duinen beleven
Door Anita Boes
“Nadat we op de aankomstdag (lees hier mijn verslag) alvast weer even geproefd te hebben aan het mooie Terschelling is dag twee op dit Waddeneiland aangebroken. Deze dag gaan we echt aan de slag als heuse milieujutters. Maar eerst genieten we van de zon die langzaam opkomt over de Waddenzee. Daarna stappen we op de fiets en vertrekken via de Waddendijk naar het oosten. Het gekwetter, getsjilp en geroep van de honderden vogels op de Waddenzee is een mooi concert waarvan we gratis genieten onder onze fietstocht. We gaan op weg naar het Drenkelingenhuisje.
De Boschplaat: uitgestrekt natuurgebied op Terschelling
Nadat we een tijdje langs de Waddenzee zijn gefietst gaan we ook nog even door wat dorpjes op het waddeneiland. Terschelling heeft vele kleine gehuchten en wat grotere woonkernen. Oosterend is het meest oostelijke dorpje op het eiland. Daarna is er nog zo’n zeven kilometer lang een uitgestrekt natuurgebied. De Wadden staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is een uniek, ongeëvenaard dynamisch landschap. Nergens ter wereld kom je zo’n uitgestrekt en gevarieerd gebied tegen, ontstaan onder invloed van eb en vloed. Hierdoor kan elke dag op De Wadden een totaal andere beleving zijn.
Het bijzondere Drenkelingenhuisje
De meeste waddeneilanden hebben best wel wat afgelegen huisjes in het bos of in de duinen. Toch is er op Terschelling één huisje dat echt “in the middle of nowhere” staat. Vanaf Heartbreak Hotel, het ‘laatste’ strandpaviljoen van het eiland is het nog eens zeven kilometer naar het Drenkelingenhuisje. Dit houten huisje op hoge palen in de eindeloze zandvlakte ideaal om beschut te lunchen, maar voor tal van schipbreukelingen betekende het hun redding. Wie dit onderkomen door de kolkende branding wist te bereiken, hees de sjouw, een soort opengewerkte bal, als roep om hulp.
Het huisje is te vinden op het Noordzeestrand tussen Paal 23 en 24. Het huisje werd op initiatief van de Cultuur Historische Vereniging herbouwd in 2000 compleet met seinbol en wegwijzer. In de winter kunt je het bezoeken met de strandtaxi, strandbus, fatbike, huifkar, 4×4 of lekker wandelend. Wij komen via Derk Hoekstrastuifdijk een heel eind met onze fietsen. Daarna struinen we nog een stuk door de duinen en zo bereiken we dit unieke huisje op Terschelling.
We gaan flink jutten in de duinen
Na het bezoekje aan het Drenkelingenhuisje gaan we aan de slag als jutters. Gewapend met handschoenen en een vuilniszak trekken we de duinen in en verzamelen alle troep die niet in de natuur thuishoort. We vinden de ‘gekste’ dingen, zoals een schoen, maar vooral heel veel afval van eten en drinken. Het maakt ons bewust van de schade die het kan brengen voor de natuur. Daarom is het een dankbare klus om te doen.
Vuurtoren De Brandaris
In de avond lopen we nog een ommetje in West Terschelling. De vuurtoren van Terschelling staat in het hartje van het centrum van het dorpje. Deze vuurtoren is de oudste nog werkende vuurtoren van Nederland. De vuurtoren werd gebouwd in 1594. Omdat de vuurtoren vierkant is, is het een zeer markant lichthuis. Ik schoot een mooi plaatje van de Brandaris.
Bekijk hier het hele beeldverslag van dag 2 van het juttersarrangement op Terschelling:
Ik ben onwijs verslaafd aan wandelen. Ik gun mezelf de tijd om stil te staan en zo in te zoomen op de adembenemende natuur dicht om me heen. Uitzoomen levert ook mooie beelden op: staren naar de zon aan de horizon, turen naar de voorbijdrijvende wolkenpartijen of opgaan in de eindeloze kleurschakeringen van de boomblaadjes. Als ik met aandacht kijk liggen wondermooie natuurbeelden voor het oprapen. Ik leg ze met liefde vast en deel ze met je. Ik gun iedereen optimaal veel natuurshots!
